Verras een vrouw met een spa of wellness en je kunt niet meer stuk bij haar. Een man daarentegen vindt het helemaal niks. Samen genieten van een verwendag zit er gewoonweg niet in. Waarom niet? Schamen ze zich voor hun bierbuik? Hun ongecontroleerde haargroei? Of is een ‘lichaamsbehandeling’ gewoon niet iets dat op een mannenlijstje staat?
De echte reden wordt beschreven door journalist Simon Mills. Allereerst is het de fluisterstem die de meeste masseurs gebruiken. Doodeng, alsof ze in een kerk zijn, er iets heiligs gebeurt. En dan is er de muziek, het new age-gedoe uit het slechte deel van de jaren ’90, de stromende beekjes of het vogelgetjilp op de achtergrond. Waarom kan het geen instrumentale Bowie zijn, of echte klassieke muziek zoals Chopin of Mozart?
Kortom, het voelt een beetje zoals een olifant in een porceleinwinkel. De meeste centra ademen dan ook vrouwelijkheid uit, waardoor ze niet meer durven zeggen wat ze willen zeggen. Ze beseffen ook dat het redelijk absurd is en ze schamen zich dat ze een deel van hun mannelijkheid inruilen om de behandeling te ondergaan. Ontspannen zijn zit er voor een man niet in. De aanraking van een net iets te lieve masseur bezorgt hen al kippenvel.
Mills weet nochtans waarover hij praat: hij was lange tijd wellnessredacteur en onderging tot drie behandelingen per week. “En toch was het nooit duidelijk hoe je je moest gedragen. Geef je je therapeut een fooi? Kijk je ze in de ogen? Geef je ze een hand?”
Daarom verkiest hij een ‘mysterieuze’ behandeling, zoals in Honolulu. “Het was verboden om de masseur aan te kijken. Je komt alleen binnen en installeert je. Dan komt de masseur binnen. Hij/zij start de behandeling. Bij het keren wordt je gezicht bedekt met een masker. Op het einde fluisterde hij/zij vaarwel, en deed de deur dicht. Het heeft wel iets pervers, al dat mysterie, maar anderzijds was het fantastisch: er was geen ruimte voor onzekerheid, er was een strikte gedragscode”.
Een goeie tweede is volgens Mills een ‘Bond-behandeling’. “Een geïnstitutionaliseerde omgeving, mét sexy masseuses en met als doel om je op te kikkeren, niét om als een geparfumeerde poedel buiten te komen. Heerlijk.”
Advies: geef een man gewoon een sauna en een zonnebankje en laat het hele wellness-gebeuren lekker over aan de vrouw! Graag of heel niet!
Lees ook:Parkeren valt niet mee…. voor mannen
Lees ook:Yoko Ono heeft het niet makkelijk
Lees ook:Tweede leg kan kostbare zaak zijn
Lees ook:Groot probleem: de grijze gokkers…
Lees ook:Dure medicijnen tegen kanker niet voor ouderen weggelegd
Het is inderdaad een mannenprobleem. Een EGO probleem. Van zo’n vooropgesteld beeld van hun ‘mannelijkheid’. En dit verhaal geeft hun eigen onzekerheden weer.
Waarbij natuurlijk, zoals het betaamt wanneer onzekerheden en angsten worden geraakt, de schuld snel elders wordt gelegd. Het ligt altijd aan een ander.
Stel je voor dat je eens naar jezelf zou kijken…
Ach, wat verwacht ik ook eigenlijk. Bewustzijn??
Da’s veel te veel gevraagd ben ik bang.
Volgens dit artikel houden mannen niet van wellness. Ik wil dat onmiddellijk corrigeren: Belgische mannen. Althans, de redenen die worden opgegeven voor deze stelling c.q. bevinding lijken te zijn gebaseerd op masseurs die te zacht behandelen en zich niet aanpassen aan de gast, de new-age muziek, de zachte stem van behandelaars en andere redenen. Gelukkig schrijft deze journalist vanuit de “ik-persoon” en nemen we maar even aan dat deze meneer liever geschreeuw hoort, blauwe plekken ziet na een behandeling en Metallica als achtergrondmuziek verkiest. De Belgische man die alles over één kam scheert en ziet als eenheidsworst. Nee, er zijn geen verschillen tussen wellnesscentra meneer en ja, uw mening geldt voor alle mannen én is breed gedragen door diepte-onderzoek.