Vanavond was Nederland twee minuten stil…… ook mijn kleindochter van acht jaar. En dat wil wat zeggen! Ze deed het keurig en ik prees haar daarvoor. “Ik dacht gewoon aan leuke dingen, lekker makkelijk…….” Nog geen minuut later wilde ze er toch meer over weten. Ze weet dat mijn vader vijf jaar in Engeland zat bij het vliegtuigsquadron 320, ontstaan in de WO-II in Engeland, maar meer ook niet.
Al babbelend vielen we in de documentaire “de kinderen van Birnbaum”. Het verhaal van de Joodse familie Birnbaum, die in 1939 in Kamp Westerbork terecht kwam. Toen de oorlog uitbrak, ontfermden vader en moeder Birnbaum zich over de Joodse kinderen die zonder hun ouders het kamp binnenkwamen. Hierdoor ontstond een weeshuisbarak in het kamp: barak 35. Gisteravond hadden we samen de musical “Annie” bezocht in Carré. Weeskinderen? Ze wist er inmiddels alles van! Ik moest vertellen…… alles wilde ze weten over de verschrikkingen in de kampen en over de oorlog.
Mijn vader heeft ooit, op mijn verzoek, al zijn herinneringen vastgelegd in een album, voor de kleinkinderen. Slapeloze nachten heeft hem dit toendertijd bezorgd. En nu, zoveel jaren later, kan ik het hen laten zien en er over vertellen. Ze wil zo graag weten wat “groot-opa” allemaal heeft meegemaakt.
Donderdag komt ze hier weer……. “groot-opa” moest eens weten!!
Lees ook:Opa, Oma, waren jullie bang in de oorlog?
Lees ook:Wat een super heldin deze Poolse vrouw!!
Lees ook:De baby’s van Mauthausen
Lees ook:Vader Frans Bauer begraven
Lees ook:Huilen door een ‘schaduw-dans’… (Britains Got Talent)