Ik ben al net zo gek als alle andere grootouders vrees ik: ik ben ontrouw aan mijn supermarkt. Het voelt als een soort verraad, maar ik kan er aardig mee overweg. Het is tenslotte voor het goede doel: mijn kleinzoon.
Vrijdagmiddag doe ik altijd zo mijn rondje boodschappen. Bijna blind kan ik alles pakken, een briefje is niet nodig, want ik ben helemaal geprogrammeerd na al die jaren. En nu ging ik “vreemd”. Ik reed een totaal andere kant op en wel naar de grootste supermarktketen van Nederland: Albert Heijn. Met gevaar voor eigen leven reed ik een parkeergarage in. Ik moest daar namelijk ook weer uit en ik HAAT de hellingproef.
Bij de ingang was het één grote kindermenigte; in groten getale stonden ze netjes te wachten op de mogelijke voetbalplaatjes om hun plakboek vol te krijgen. Ik ging naar binnen en was totaal ontredderd. Mijn route klopte niet, ik wist niet waar wat lag en waarom en bleef rustig door mezelf toe te spreken waarom ik dit deed. Ineens hoor ik een schelle kinderstem, die kon weleens van………… oooooooooooooma! Jij hier? Al snel werd hem duidelijk waaom ik hier was en dat dit weleens een goede afloop kon hebben en daar moest ik op mijn beurt maar eens misbruik van maken. Voor wat, hoort wat. “Als jij oma helpt zoeken, oké?” “Deal!”
Wat een blijdschap bij de kassa. Want als je één keer in de week boodschappen doet levert dat in dit geval aardig wat pakjes op. En ik? Ik mocht het verder zelf uitzoeken en alleen mijn boodschappen inpakken. Hij had geen belang meer en ging tussen de grote jongens staan bij de ingang en scoorde nogmaals.
Ik denk dat ik volgende week weer ga. Inmiddels weet ik aardig de weg.
Lees ook:Linkshandig niet langer onhandig
Lees ook:Hoofdredactrice krant vraagt ouderen eigen in memoriam te schrijven
Lees ook:Zondagkrant de Telegraaf verdwijnt
Lees ook:Doe eens wat vaker, in plaats van eens per week de boodschappen
Lees ook:Giethoorn: Fanfare-filmpje