Volgende week verschijnt ‘Een mooie oude dag’, een filosofische verhandeling, waarin de Vlaamse schrijver Felix Sperans op karakteristieke wijze ‘de oude dag’ beschrijft. Met zelfspot, maar niets verhullend en zich daarbij voortdurend vragen stellen over de zin van het bestaan.
Shaku Jinsen verwoordt het treffend in zijn voorwoord:
‘Ik leerde Felix Sperans kennen als een zwaar hoestende filosoof. Reeds voor onze eerste ontmoeting had hij mij telefonisch al gewaarschuwd. Langer dan een halfuur moest het niet duren. Als hij zich niet goed voelde, dan hoefde het die dag niet. De rook van cigarillo’s die in de kleren kroop moest ik er ook maar bijnemen.
Tussen allerlei verhalen en levensperikelen door kreeg ik scherpe vragen voorgeschoteld: wat weet het boeddhisme nu allemaal te vertellen over ‘de zin van het leven’? Geen inleiding nodig, graag tot de kern komen a.u.b. Ik vertelde wat ik wist, en zweeg over de dingen die ik niet wist. Ik mocht nog eens terugkomen.
Daarna leerde ik Felix kennen als een schizofrene manisch-depressieve psychiatrische patiënt. Naar eigen zeggen had zijn jeugd en zijn onverdroten zoektocht naar de zin van dit alles hem tot aan de rand gedreven. Op die rand balanceert hij sindsdien. Myriam, zijn vrouw, staat een paar passen achter hem en houdt, met de kracht van liefde, zijn slippen van zijn hemd vast zodat hij niet voorover tuimelt. Zijn blik in de diepte van zijn ziel heeft hij reeds uitvoerig beschreven in tal van boeken. De psychiatrische patiënt bleek ook een auteur én schilder te zijn.
Nu lijkt de strijder moegestreden. Felix is een ‘bejaarde’ geworden. De ‘mooie oude dag’ is aangebroken, tijd om achterover in de zetel te leunen, het nageslacht tevreden overschouwend. Niet voor Felix. Wat volgt is een beschrijving van zijn eigen mooie oude dag… Als veertiger lees ik het en kijk er naar. Zo, dit staat me dus ook te wachten…
Daar staat Felix terug. Hij is oud en versleten, psychisch moe, maar onontkoombaar. Hij vraagt ons: wat is de zin van dit alles? Durven we er wel over nadenken, of doen we gewoon verder? Alsof het altijd gebeurt met iemand anders. Niet met ons. De lijn tussen psychisch gezond en ziek blijkt echter flinterdun te zijn. Zouden we niet beter wat van onze o zo kostbare tijd aanwenden om ook deugden als vriendelijkheid en mentale weerbaarheid te cultiveren?
Ik leerde Felix uiteindelijk kennen als een filantroop, weliswaar een ietwat cynische filantroop. Zelfs gebukt onder zinloosheid en fysieke smart probeert hij toch zijn medemens te helpen waar nodig is en waar hij kan. Op één van onze ontmoetingen verzuchtte hij: ‘Ik vrees dat elkaar proberen te helpen de enigste zin van het bestaan is’. Ik knikte bedachtzaam. Ik denk het ook. Elkaar helpen in de zinloosheid van dit bestaan als dé zin van het bestaan. Er verschijnt langzaam vaste grond in de maalstroom…’
Shaku Jinsen
Boeddhistisch monnik,
Wetenschappelijk Medewerker, Japanse Studies KU Leuven
Sjako Jinsen
Boeddhistisch monnik,
Wetenschappelijk Medewerker, Japanse Studies KU Leuven
Lees ook:Burgemeester Onno Hoes blijkt er wel pap van te lusten…
Lees ook:Psychiaters wijten klachten ouderen nogal eens aan de leeftijd
Lees ook:Het gruwelijkste zedenschandaal uit de Frans/Belgische geschiedenis ((19)
Lees ook:Beleggen met inkomsten van lege blikjes levert fortuin op
Lees ook:Online diabetes community: MyDiabetesDigital